In Italië begrijpt iedereen het als je zegt dat je morgen geen tijd hebt omdat je naar het postkantoor bent. De Mediterrane mentaliteit kan frustrerend zijn, maar is over het algemeen relaxed. Voor iemand als ik die weinig geduld heeft kan deze trouwens ook sarcastisch worden opgevat. Post ophalen duurt immers maar een dag. Diezelfde personen raadt ik daarom dan ook aan om nooit te gaan wonen in Turkije. Hier gaat namelijk helemaal niets relaxed en daar is niets sarcarstisch aan. In plaats van langzaam gebeurt er werkelijk gewoon helemaal niets. Ik overdrijf echt niet. Oké, misschien een beetje dan. Over het algemeen ben ik namelijk heel blij hier. Toch brengt wonen in Turkije ook iedere dag de nodige problemen en frustraties mee. Gelukkig zijn de meeste achteraf hilarisch en vaak ook leerzaam. Ben je van plan om naar Turkije te emigreren? Bereid jezelf dan goed voor op het feit dat je jezelf nergens op kunt voorbereiden!
Een recent voorbeeld: ik heb een factuur van de inkopen voor mijn webshop nodig. Logisch en dus zo gepiept zou je denken. Helaas is niets minder waar. Als je om negen uur ‘s ochtends belt en vraagt of het een beetje snel kan (je wacht immers al twee weken) krijg je te horen dat er een mail onderweg is. Twee dagen, acht belletjes en drie mails later heb je inderdaad ook een mail ontvangen. Zonder factuur. Dingen die in de rest van de wereld heel eenvoudig zijn, blijken dat hier simpelweg niet. Als je uiteindelijk een factuur ontvangt is de kans dus groot dat deze helemaal niet voor jou bestemd is en dus ook niet overeenkomt met wat jij gekocht hebt. Nog zes dagen, zeventien telefoontjes en negen e-mails verder begin je dusdanig aan je verstand te twijfelen dat je besloot om zelf maar een factuur uit naam van het bedrijf op te stellen.
Het positieve van bovenstaande situatie is dat je uiteindelijk leert om meer geduld te hebben (of juist heel boos te worden) en creatiever wordt. Dat gebeurt helaas niet als je alle medewerkers van de supermarkt in paniek brengt. Bijvoorbeeld omdat niemand weet hoe de kassa werkt en jij toch echt niet van plan bent om iets te betalen wat je helemaal niet koopt. Zelfs de eigenaar van de supermarkt kan dit heel raar vinden, maar ik raad je aan om absoluut voet bij stuk te houden. Als je om papier en pen vraagt waarin je laat zien hoe je kunt rekenen (a.k.a. waarom jij alleen de twee pakken melk wilt betalen die je koopt en dus niet de andere vier die zijn aangeslagen zonder reden) komt het uiteindelijk best goed. Let er wel op dat je jezelf niet laat ompraten want Turken altijd alles beter.
Zo kun je bijvoorbeeld de weg vragen en je bent ervan verzekerd dat er vanuit het niets niet een of twee, maar wel tien mensen verschijnen om je te helpen. Je mag zelf beslissen welk van deze tien verschillende adviezen je opvolgt, maar uiteindelijk moet je het gewoon zelf oplossen met Google Maps. Wist je trouwens dat Amerika eigenlijk door een Turk is ontdekt? Ook de eerste stappen op de maan zijn gezet door een Turk. De eerste vliegtuigmaatschappij? Turks! Tzatziki? Turks! Schepijs? Turks! Klompen? Turks! Noodles? Turks! Echt waar. In de paar jaar tijd dat ik hier woon ben ik erachter komen dat er niets van mijn wereldbeeld klopt en alles wat ik ooit geleerd heb een leugen blijkt te zijn. Turkije heeft een soort van de wereld gesticht en daarna kwamen wij mensen om alles af te pakken.
Dat kan verklaren waarom niemand hier weet wat privacy is. Immers heeft de mensheid zichzelf van alles toegeëigend dat oorspronkelijk Turks dus is. Naar mijn idee is het natuurlijk gewoon grootheidswaanzin waar minimaal zevenentachtig procent van de bevolking last van heeft. Dat is een random schatting, maar ik wil niet overdrijven. Toch is iedereen sowieso wel iets met ‘de baas’. Je bent namelijk de baas, de baas van de baas, de vorige baas of de vader van de baas. En als je dat allemaal niet goed kunt verantwoorden, ben je toch minstens de zoon van de baas, de vriend van de baas of de buurman van de baas. Dat iedereen weet dat je gewoon afwasser in McDonalds bent en je jouw eigen baas helemaal niet kent doet er blijkbaar helemaal niet toe: het is en blijft een eigen zaak.
Iedereen spreekt hier ook standaard zeven talen vanaf geboorte volgens mij. Atlhans, al ik al die mensen mag geloven. Als je dan een woordje Duits, Engels, Frans of Spaans probeert te spreken treedt er plotseling geheugenverlies op. Maak je geen zorgen, dit is een typische kwaal die meestal alleen voorkomt bij Turken. Er zijn ook andere mensen die wonen in Turkije (en de rest van de wereld) die hier last van hebben, maar het is niet heel besmettelijk volgens mij. Gelukkig kan iedereen wel altijd alles met zijn of haar handen in de praktijk. En als je dan eens echt hulp nodig hebt is dat fijn want dan is er niemand die het kan. Dit zijn natuurlijk voornamelijk voorbeelden die te maken hebben met de bevolking zelf en niet per se over wonen in Turkije. Toch is er weinig verschil. Ik klaag bijvoorbeeld vaak over afgesloten elektriciteit, water, internet, gas of televisie. Dat komt omdat ik meestal niet begrijp waarom dit gebeurt.
Procedures, regels en protocollen zijn totaal wereldvreemd. Als een overheidsinstantie je iets verteld hoef je er dus niet verbaasd van opkijken als diezelfde overheidsinstantie nog geen twee minuten later iets anders zegt. Het is dus elke keer weer een puzzel om uit te zoeken of de buren hun rekening niet hebben betaald of dat er gewoon een probleem is waarvan niemand weet hoe dat kan worden opgelost. Desondanks worden er regelmatig dagenlang nutsvoorzieningen afgesloten in complete delen van de stad. Je leest het goed ja: dagenlang. Als het even kan hartje zomer, als je toch al dood wilt. Als je dan drie dagen en drie nachten geen water tot je beschikking hebt, heb je een goede manier om een einde aan je leven te maken zonder dat iemand ooit doorheeft dat het zelfmoord was. Alhoewel, waarschijnlijk krijgt de rest van de stad te horen dat jouw dood de oorzaak van de afsluiting was en de kans is groot dat het hierdoor alleen maar nog langer duurt.
Ga dus maar gewoon buiten dood, daar doe je iedereen meer plezier mee. De oorzaak blijft toch hetzelfde; hitte en uitdroging van de zon. Wat maakt het uit? Kijk er trouwens ook niet verbaasd van op als je denkt dat emigreren naar Turkije gelijk staat aan een leven vol zon, zee en strand. Het weer is namelijk net zo extreem en wisselvalig als het land zelf. In de winter zijn er dagen die zo koud zijn dat je niet meer levensvatbaar aanvoelt. In de zomer kan het zo intens heet worden dat je serieus wegsmelt. De meeste Turken hebben het trouwens altijd koud. Als de mussen van het dak vallen en niemand nog kan ademhalen is er dus gelukkig altijd nog de Turkse tante die met een deken en warme kruik komt aanzetten. Bovendien moeten we gewoon werken. We hebben namelijk rekeningen te betalen, willen graag gezond eten, af en toe ook nieuwe kleding en geloof het of niet: we gaan ook graag op zonvakantie naar een ander land.
Toch zijn er ook veel fijne, mooie en vooral verrijkende ervaringen als je gaat wonen in Turkije. Turken zijn bijzonder behulpzaam, gastvrij en over het algemeen heel warm. Ook beleefdheid en respect staan hoog in het vaandel, maar iedereen is gelijk. Ik ben bijvoorbeeld jarenlang bij een man in het wijkcentrum ‘op de thee’ geweest en heb ontzettend leuke gesprekken met deze hem gehad, maar ook veel geleerd. Pas nadat hij was overleden kwam ik erachter dat het de burgemeester van onze wijk was (ik kwam een keer zijn kantoor binnenstormen omdat ik dacht dat hij de manager van het wijkcentrum was en ik zocht mijn post, wist ik veel dat daar een burgermeester zat). Hoewel Turken enige last van grootheidswaanzin hebben, is dit voornamelijk een zakelijke uiting. Iedereen is hier namelijk gelijkwaardig. Het maakt niet uit of je een expat uit een Afrikaans, Aziatisch of Europees land bent en ook niet of en welke religie je praktiseert.
Niemand beoordeelt op uiterlijk, overal (echt overal) krijg je thee aangeboden en als je verdwaald bent is er niemand die geen omweg wilt maken om je de weg te wijzen. Echt waar: ze bellen zelfs zeven keer naar je partner om de weg te vragen als je bijvoorbeeld zo achterlijk bent (ik) dat je de weg naar je eigen huis niet kunt vinden. Zeg je tegen de buurvrouw dat je graag een bepaald gerecht eet, kijk er dan niet raar van op als ze een dag later met een pan voor de deur staat. Vraag je in de supermarkt naar een ingrediënt je nodig hebt voor een bepaald Turks gerecht dat je wilt leren maken? De kans is groot dat er pen en papier tevoorschijn worden getoverd om je nog drie recepten te leren. Als je met een zware koffer of zes tassen over straat loopt zijn er altijd wel mensen die je helpen met dragen. Ook in een overvol vervoersmiddel kun je rust je hond, kind of tas (zelf liever niet) bij een ander op schoot zetten.
Als je een of twee lira tekort komt tijdens het winkelen is het geen probleem als je dit later komt brengen. Bij de bakker betalen mensen vaak een of twee broden extra zodat die aan mensen die dat nodig hebben kan geven. Een prachtig concept waardoor iedereen die geen of weinig geld heeft vrijwel altijd gewoon brood kan eten. Dit zijn maar enkele mooie voorbeelden die laten zijn dat wonen in Turkije, maar ook een prachtige verrijking van het leven is. Dingen die hier heel vanzelfsprekend zijn, betekenen voor mij een verruiming van het leven. Ik zou het voor geen goud willen missen en ben dankbaar voor het feit dat ik deel mag uitmaken van deze prachtige cultuur. Mocht je twijfelen of je wel of niet gaat emigreren naar Turkije dan raadt ik je aan om vooral je hart te volgen. Er is maar een manier om erachter te komen of je het wel of niet fijn vindt.
2 Comments
[…] emigreren. Er worden op de raarste plekken en tijdstippen echt de raarste dingen gedaan. Echt waar, wonen in Turkije is iedere dag weer bijzonder! In ieder geval, een van deze tantes springt er in het bijzonder […]
leuk verhaal en trouwens ENGELS spreken de Turken nıet dus……..