Ik weet dat het voor Europa nog een ver-van-mijn-bed-show is, maar wij leven hier al enkele jaren onder de druk van de oorlgo in het Midden-Oosten. Dit begon met enkele protesten, maar is de afgelopen maanden alleen maar erger geworden. Terrorisme is ons nieuwe ‘normaal’. Helaas beginnen we er steeds meer aan te wennen. In Europa wordt geklaagd over een handjevol vluchtelingen, maar als ik daar ben kom ik geen enkele vluchteling tegen op straat. Ik heb opvangkampen gezien in Griekenland gezien hoor, maar ik bedoel gewoon op in het dagelijks leven van de maatschappij. In Istanbul bijvoorbeeld wonen complete families op straat, op slechte enkele minuten loopafstand van mijn huis. Er zijn zoveel vluchtelingen in Turkije die hopen op een beter leven. Veel van hen willen naar Europa komen, anderen willen alleen maar rust. Elke keer weer is het hartverscheurend om te mensen te zien, maar toch went het echt.
Dat klinkt misschien niet aardig, maar weet je? Zij zijn niet de enige die doodangsten uitstaan. Afgelopen zaterdag heeft hier in zes maanden tijd de zesde aanslag gevonden. Het is de vierde aanslag van dit jaar, dat nog geen drie maanden geleden begonnen is. Dit is nog maar het begin van wat ons te wachten staan en daar zij wij ons allemaal van bewust. Dat is de realiteit. Althans, onze realiteit. Het is immers ons leven waarin terrorisme normaal is geworden. Vluchtelingen in Turkije zijn precies om deze reden gevlucht. Zij probeerden hieraan te ontsnappen; de angst, het geweld, de terreur en dreiging. Het is natuurlijk om op te zoek te gaan naar veiligheid, we hebben dat nodig. Dus is het logisch dat zij hun land verlaten om ergens anders een bestaan op te bouwen. Helaas komen ze op plekken terecht waar het niet veel beter is. Ik citeer L.N.A Qudsi, een van de Syrische vluchtelingen die inmiddels haar leven heeft kunnen opbouwen in Turkije.
Unfortunately they’ve succeeded
Today Istanbul was distressed as there was a curfew imposed
I’m really sad for that because we have suffered from these bombs before in Syria and they were really horrible and the beginning for the unstoppable war till this moment
Dat zijn letterlijk haar woorden. Ik heb ze zo gekopieerd en hier geplakt. Hopelijk dringt het tot je door, maar ik ben bang dat sommige dingen alleen te begrijpen zijn als je ze zelf meemaakt. Zo is het eveneens misschien moeilijk om jezelf voor te stellen dat Istanbul uitgestorven is. Het is intens verdrietig om te ervaren want dit is een van de grootste en drukte steden ter wereld. Echter, van een bruisende stad waar om drie uur s’ nachts nog files staan is Istanbul binnen korte tijd omgeslagen naar de verlaten set van een spookfilm. Waar je eerder over de mensen heen struikelde kun je ze nu tellen en zelfs in het weekend is het rustig op de wegen. We krijgen vrijwel wekelijks updates van de ambassades en consulaten, maar de meeste buitenlandse instituten zijn gesloten. Ook veel evenementen worden afgelast en de overheid houdt op op de hoogte met het nieuws en voorzorgsmaatregelen. We vermijden drukke plaatsen en vrijwel overal staat leger, politie of een andere bewapende veiligheidsdienst.
In toeristische gebieden zie je soms mensen selfies maken met de mensen die ons leven beschermen. Soms doet het best wel pijn om te zien dat ons leven soms wel een attractie of bezienswaardigheid lijkt. Het is bizar moeilijk om uit te leggen hoe dit voelt, maar als je enkele keren in aanraking komt met bijvoorbeeld het leger dan kijk je gewoon met een andere blik. Ze staan zeg maar niet voor de show op straat.. Voor ons hangt er een grijze wold boven Istanbul. We zijn verdrietig, gescholt en velen van ons zijn ook bang. Er is namelijk niemand die ons kan vertellen wat er nog komen gaat. Toch is het de orde van de dag en kennen we allemaal sluiproutes uit ons hoofd om thuis te komen. Het is vreselijk om van familie en vrienden te horen dat we ‘thuis’ moeten komen. Ons thuis is namelijk hier. We hebben hier een leven opgebouwd, maar ook nieuwe familie en vrienden gemaakt en maken onderdeel uit van deze maatschappij.
Ik ben verdrietig omdat mijn huis nu grijs en grauw is. Mijn hart huilt omdat terrosime de orde van de dag is en we er aan beginnen te wennen. De vluchtelingen in Turkije zijn hiernaar toe gekomen omdat zij hetzelfde meemaakten in hun thuisland. Zij kwamen in de hoop op een beter leven, maar voornamelijk simpelweg hun bestaansrecht. Iedereen weet wat er gebeurd in het Midden-Oosten, maar ook andere delen van de wereld. Hetgeen wat wij nu hier meemaken is nog maar het begin. Toch hebben de vluchtelingen die nu in Turkije zijn nog steeds niet de kans om een veilig bestaan op te bouwen. Hun angst is nog steeds daar, misschien slechts iets minder. Ik ben verdrietig omdat niemand ons lijkt te begrijpen. Dankzij de crisis kunnen heel veel mensen straks geen brood meer op tafel zetten. Ik vind het vreselijk dat mensen roepen dat wij, expats, terug naar huis moeten komen, maar mensen die op dit moment uit een echt oorlogsgebied komen wegstoppen in kampen.
Het lijkt soms wel alsof niemand ons ziet omdat we Turkije en geen België of Frankrijk zijn. Voor de meeste expats is het geen optie om terug naar hun geboorteland te keren. Gelukkig hebben de meeste van ons wel de mogelijkheid. We zoeken dus ook zeker uit wat we moeten doen op het moment dat het niet anders kan. Het is onderwerp waar we het vaak over hebben. We beseffen allemaal hoe gezegend we zijn en nemen zeker de nodige maatregelen. Veel van ons zijn bijvoorbeeld al aan het sparen, maken huwelijksplannen of zijn al bezig met het leren van hun moedertaal aan de partner. De regels om samen met je geliefde en soms zelfs kinderen terug te keren verschillen per land. De meeste expats onder ons zijn hier zeker mee bezig, maar hebben nog geen concrete plannen. Het is namelijk hartverscheurend om te beseffen dat we hier ons thuis misschien wel moeten achterlaten op een dag. Daarom doet het zo’n pijn om te zijn dat we dit laten gebeuren.
Het zijn onschuldige mensen die hier de dupe van zijn. Dit zijn politieke kwesties waar ook Europa een zeer grote rol in speelt en zelfs grotendeels verantwoordelijk is. Het zijn ook dezelfde politieke leiders die de deuren dichthouden voor mensen die niets anders zoeken dat veiligheid. Veiligheid is een bestaansrecht. We hebben allemaal het recht op veiligheid. Onveiligheid wordt namelijk vrijwel altijd veroorzaakt door een ander, uit angst en macht. Dat is niet oke. Ik voel mezelf niet onveilig, althans niet constant. Ik ben niet bang om te worden opgeblazen door een bom omdat ik inmiddels drie keer net niet slachtoffer van een terroristische aanslag ben geweest. Meerdere malen heb ik gezien welke chaos een aanslag met zich meebrengt. De angst en paniek zijn intens en onmogelijk om te beschrijven. Ik besef me ook heel goed dat er niets is wat ik kan doen behalve hopen dat het snel voorbij is.
Toch ben ik wel bang. Ik ben bang voor wat er nog allemaal komen gaat en alles dat we niet weten. De waarheid achtervolgt ons en komt altijd boven water. De komende jaren zal er dus nog veel meer gebeuren. Wij hebben dagelijks te maken met onder andere schietpartijen, conflicten met de politie en/of het leger, demonstraties en protesten, operaties waarbij terroristen worden opgepakt en het openbaar vervoer dat plat wordt gelegd in verband met terreurdreiging. Ik spreek dan nog niet over het verlies van banen, vrienden, familie en materieële zaken. Op de dagen dat er niets aan de hand is staat het nieuws vol met beelden van aanslagen en oorlog in zowel Turkije als de rest van de wereld. Ik begrijp dat het misschien ver weg lijkt en misschien zelfs wel onwerkelijk, maar is dat wel echt zo? Er hebben ook in Europa immers al enkele keren aanslagen plaatsgevonden.
Ook in Europa is terrorisme straks orde van de dag. Als dat gebeurt vraag je jezelf niet meer af welke lipstick je kunt kopen, maar welke route je naar huis moet lopen. Toch is de kans dat je onder een bus komt groter, zeker hier in Istanbul. Aan terrorisme en ander geweld wen je dus gelukkig vanzelf. Het is echter zo onnodig en jammer. We hebben immers, zeker in deze tijd, voldoende communicatie middelen om samen te werken en tot oplossingen te komen. Helaas blijkt luisteren nog zo moeilijk, voor zowel burgers als wereldleiders. Toch staan we hier volgens mij allemaal samen in. We zijn namelijk allemaal de dupe van terrorisme. Het is niet het Europa tegen het Midden-Oosten en Turkije er ergens tussenin. We moeten terrorisme samen oplossen, net zoals we ook samen strijd voeren tegen de plastic soep. Daarom vraag ik je om begrip. Zie en hoor ons ook!
