Vaak wordt een Turkse verloving of bruiloft met een uithuwelijking geassocieerd. Hoewel dit nog steeds gebeurt, is dat meestal in samenspraak met de bruid en bruidegom. Het is dus zeker niet zo dat je niet weet met wie je de rest van je leven doorbrengt. Hier gaat een proces aan vooraf waarin beide families nauw betrokken zijn. Toch is het gangbaarder dat iemand zelf een partner ontmoet en kiest. Dat kan dan prima iemand uit een ander land zijn. Als ik naar mijn eigen omgeving kijk bijvoorbeeld, ken ik maar weinig koppels die volledig Turks zijn. De meeste mensen die ik ken hebben een relatie met een buitenlandse partner, zoals bijvoorbeeld uit Nederland of Frankrijk, maar ook Iran en de USA.
Kortom: het is een achterhaald wereldbeeld dat de duivel slaapt tussen twee culturen op een kussen. Bovendien, zelfs als iemand voor een partner kiest die ook uit Turkije komt is er vaak nog steeds geen gedeelde cultuur en religie. Tenminste, in de breedste zin van het woord natuurlijk wel. Toch is het niet de norm. Een mooi voorbeeld hiervan is het Turkse verlovingsfeest van mijn vriendin Asli. Asli is een heel mooi meisje, type kantoormuts. Haar karakter is bescheiden, behulpzaam en vooral heel lief. Ik mag haar heel graag en meen het oprecht als ik zeg dat ze een van de mooiste mensen is die ik ooit heb ontmoet. Asli heeft verschillende verkiezingen gewonnen met haar uiterlijk, maar is ook heel intelligent, pienter en bovenal grappig. Ze is altijd keurig gekleed in een pantalon met blouse, maar kiest in haar vrije tijd graag voor een polo of jurkje met bloemenpatroon.
Dit is in groot contrast met haar moeder, die totaal het tegenovergestelde is. In het dagelijks leven is haar moeder meestal aan het glitteren, glisteren en shinen met een vermogen sterker dan de zon. Dit doet ze het liefst in een combinatie van diamanten, edeldstenen, spikes en studs tegelijkertijd. Als je ogen eenmaal aan het licht gewend zijn komt er een kleurenpallet van zilver, rood, roze en geel tevoorschijn. Over het algemeen is dit in de vorm van rokjes die in de hele wereld als veel te kort worden beschouwd en hakken langer dan de benen van een giraffe. Ze gaat ook inderdaad twee keer per week naar de zonnebank en is, zelfs tot ergernis van de kapper- veel te blond. Als er een feestje is wordt alles uit de kast getrokken en weet je niet wat je overkomt! Achter al deze bombarie schuilt een lieve en zorgzame vrouw met een hart van goud (en een stemvolume dat je ramen eruit trilt).
Asli is een tijdje geleden verloofd met Emrah. Ik kende Emrah niet persoonlijk en had hem tot voor kort zelfs nog nooit gezien. Bijna niemand trouwens, daarom waren we allemaal heel nieuwsgierig! Vooral omdat we inmiddels al zoveel over hem gehoord hadden. Toen we de uitnodiging voor het verlovingsfeest kregen was ik dus heel enthousiast. Een Turkse bruiloft is een groot feest, maar een verloving had ik nog nooit van zo dichtbij meegemaakt. Inmiddels had ook al veel van Asli haar familie en vrienden Emrah in het echt ontmoet. Iedereen was het erover eens dat ze goed bij elkaar pasten en het een heel leuke, lieve jongen is. We konden niet wachten om dit te vieren. De kaart beloofde alvast veel goeds; linnen in de kleur lila met witte tekst en paars, satijnen lint. Er stond niet veel tekst in, alleen de namen van het koppel en de tijd waarop we werden verwacht. Een paar dagen voor het feest begon de paniek. Ik ben een vrouw en een vrouw heeft nooit iets aan te trekken.
Hoewel we alle details uitgebreid besproken hebben, heeft niemand het over kleding gehad. Ik vroeg mijn schoonzusje wat zij zou aantrekken. Het bleek dat ze was vergeten te zeggen dat we ‘bedekt’ moesten komen. Verbaasd keek ik aan voor nadere uitleg. Zij had haar telefoon gepakt om het aan de rest van onze vriendinnen te vertellen. Ik vroeg me af wat ze met ‘bedekt’ bedoelde. Het leek me nogal sterk dat ik in een rok over de knie en met bedekte schouders gekleed zou moeten gaan. Ik besloot dat het maar gewoon het beste zou zijn om gewoon iets nieuws te kopen. Als Semra eindelijk uitgebeld zou zijn, konden we wel even gaan winkelen. Toen ik Semra tegen iemand hoorde zeggen dat we ‘bedekt tot op de enkels’ werden verwacht, schoot ik in de lach. Ik dacht meer aan iets tot op mijn knie. Asli komt uit een heel Westers gezin, dus ik begreep er niet veel van. We mochten wel blote schouders vernam ik even later. Dit zorgde bij mij voor nog meer verwarring.
Achteraf bleek ik niet de enige te zijn want het nieuws kwam voor iedereen uit de lucht vallen. De moeder van Asli bleek s’ middags in de salon langs geweest te zijn. Ze was in staat van paniek want had niets om aan te trekken! Het was mijn man die zijn zusje van het voorval vertelde en zij die de rest op de hoogte had gesteld. Uiteindelijk ging we allemaal heel degelijk in een lange avondjurk of pak gekleed. Gelukkig maar, want toen we op het feest aankwamen werden we door een meisje in Ayaba verwelkomt. Emrah schijnt heel conservatief te zijn, maar wij hadden een losbandig feest vol glitter en glamour verwacht. Een Turkse bruiloft en alles daaromheen wordt vaak door de familie georganiseerd en de moeder van Asli had ons voor deze verloving al wekenlang in spanning gebracht! Op het feest was het druk. We waren precies op tijd te laat en plat geknuffeld door de familie van Asli.
Ik had het warm en benauwd. Het was fijn dat we snel naar onze tafel, met zowel vrienden van Emrah als Asli, werden geleid. Direct was duidelijk welke vrienden bij wie hoorden. De vrienden van Asli waren Westers gekleed en hadden allemaal blote schouders! Vrienden van Emrah waren meer religieus gekleed. Vooral de vrouwen hadden allemaal een prachtige avondjurk aan, vaak versierd met edelstenen of glitters. Hoofddoeken waren op de meest kunstige manieren gespeld en make-up was bij iedereen prachtig door een visagiste gedaan. Ik keek letterlijk mijn ogen uit. Het contrast in de benauwde feestzaal was overal zo groot. Tenminste, dat leek alleen maar zo. Ondanks de warmte werd er goed gefeest! Mannen, vrouwen en kinderen waren op de dansvloer te vinden, met blote en bedekte schouders. Er werd hand in hand gedanst, gelachten en geknuffeld. Asli trok me al snel de menigte in om te doen.
Daar had ik helemaal geen zin in want ik kan natuurlijk niet traditioneel dansen. Toch heb ik tot diep op in de nacht op de dansvloer gestaan, letterlijk tot ik erbij neerviel. Er werd geen druppel alcohol geschonken, maar wel vuurwerk afgeschoten. Naarmate het later werd deden steeds meer vrouwen hun de hakken en mannen hun bovenkleding uit. De zorgvuldig in model gebrachte haren werden vastgebonden en make-up uit het gezicht geveegd, maar de photo-boot was nog steeds volop in gebruik. Speciaal voor buitenlanders en expats werd er Engelstalige muziek gedraaid. Iedereen ‘moest’ hierop dansen en uiteindelijk trilde de vloer zo hard dat er iemand van beneden kwam kijken wat er aan de hand was. Op deze Turkse verloving werd de liefde uitbundig gevierd en dat mocht de wereld weten, tijdens de bruiloft was de rest van het universum aan te beurt! Asli, het meisje dat uit een Westerse familie komt, heeft in Emrah, de jongen die uit een conservatieve familie komt, de ware gevonden. Iedereen accepteert en respecteert dat.
We zijn allemaal zo snel om naar elkaars verschillen te wijzen, maar lang niet zo bereid om te accepteren wat ons als mens met elkaar verbindt. Een huwelijk in het bijzonder zegt: ik accepteer jou in volledigheid en wil met jou een verbintenis aangaan. Automatisch worden daarmee ook families en vrienden met elkaar verbonden. Dat kan niet als je alleen naar elkaars verschillen kijkt. Op deze Turkse verloving vierden we de bruiloft die komen gaat. We deelden dit moment allemaal samen en hopen dat er nog veel zullen volgen, ondanks onze verschillen. Voor mij persoonlijk was dit feestje ook weer even een reminder aan de reden waarom ik zo van Istanbul houd.
