Het klinkt misschien wat verwend, maar eten is toch wel iets dat ik mis. Ik zou er een boek over kunnen schrijven en veel voor overhebben om maandelijks boodschappen bij de Albert Heijn te kunnen doen. Gelukkig wordt je als expat ook heel creatief en leer je veel dingen zelf te maken. Koken wordt een koud kunstje, zelfs als is het vanaf scratch! Ik draai in ieder geval mijn handen niet meer zo snel om en vind het regelmatig leuk om nieuwe dingen uit te proberen. Soms gaat dat goed en soms iets minder goed. Het laatste dat ik heb geprobeerd te maken waren crackers met zeezout. Dit lijkt eenvoudig, maar bleek nog best een opgave te zijn. Dat is zacht uitgedrukt want uiteindelijk ben ik voor het eerst bij de tandarts in Turkije op bezoek geweest. Het was eerder nog nooit nodig geweest, maar helaas moest ik nu wel.
Mijn crackers zagen er namelijk zo lekker uit dat ik niet kon wachten om te op te eten! Gelukkig ben ik zo verstandig geweest ze toch eerst af te laten koelen want anders had ik nu ook nog eens mijn mond verbrand. Nu had ik gelukkig alleen mijn retentie-draad (spalk om tanden in plaats te houden na het dragen van een beugel) gebroken. Wat er precies is gebeurd weet ik niet, maar de crackers waren zo hard! Toen ik een eerste hapje nam hoorde ik een heel vreemd geluid en dacht ik dat mijn tand gebroken was. Gelukkig bleek er niets aan de hand. De crackers heb ik helaas weg moeten gooien, maar ik ging verder met mijn leven. Tot ik vijf minuten later iets in mijn mond voelde prikken. Au, dat deed nog zeer ook! Gelukkig was het maar aan een kant en kon ik ‘m eenvoudig terug achter de lijm klemmen. Voor twee minuten welgeteld want toen schoot de spalk alweer los. Ik baalde ervan want het vastzetten kost in Nederland behoorlijk wat geld.
Het is slechts vijf minuten werk en een druppel lijm, maar toch bijna honderd euro. Ik was dus bang voor wat me hier te wachten zou staan. De tandarts is in Turkije ook vrij prijzig en een bezoek is zeker niet voor iedereen weggelegd. Ik besloot de tandarts van Nevzat te bellen en kon meteen langskomen. Nadat ik door de deuropening heen was werd mijn angst echter alleen maar groter. Nu had ik niet alleen angst voor torenhoge kosten, maar ook voor de tandarts zelf. Dit praktijk zag eruit alsof het de set was van een goedkope Oostblok film over het handelen in organen. Je weet wel; met z’n verlaten kelder ergens in een afgelegen gebied. Oké, ik overdrijf nu lichtelijk. Het was er allemaal gewoon iets te huiselijk, kleurrijk en vrolijk naar mijn idee. Vol heimwee dacht ik aan mijn tandarts in Nederland. Zijn praktijk is zo wit en fijn.
Bij deze tandarts in Turkije voelde ik alles behalve op mijn gemak. De receptioniste, een vrouw op leeftijd, bleef bovendien maar naar mij staren. Ik probeerde wat te glimlachen en ondertussen een excuus te bedenken om weer weg te kunnen gaan. Helaas ben ik niet zo bij de tijd en stond de tandarts naast me voordat ik het doorhad. Hij vroeg eerst waarom ik nog geen overschoenen aanhad getrokken en gebaarde me naar de deur. Ik had de blauwe schoentjes niet gezien en begreep nu waarom de receptioniste zo keek. Wat ik dan weer niet begreep is waarom ze niets zei, maar dat terzijde. Als ik eindelijk de tandartskamer binnenstap komt er eerst een assistente om de stoel en apparatuur te reinigen. Ik naam plaats en opende mijn mond. De tandarts keek en zei dat hij mijn spalk niet kon maken. Hij stuurde me terug naar de balie om een afspraak met zijn collega te maken. ‘Goed, dat ga ik echt niet doen’ dacht ik, maar de receptioniste stond al klaar met haar agenda. Morgen om twaalf uur deelde ze mee.
Ik vroeg of het niet eerder kon, maar helaas was dat niet mogelijk. Ik vroeg naar de kosten, maar helaas wist ze dat niet. Discussie gesloten. Beduusd verliet ik de tandartspraktijk in mijn blauwe zwembadschoentjes. De volgende dat was ik om precies 11.58 uur bij de tandarts. Om het mezelf comfortabel te maken wilde ik niet te lang hoeven wachten. Dat ik dat harstikke fout deed had ik natuurlijk op voorhand kunnen weten. Ik heb maar liefst anderhalf uur op de tandarts moeten wachten. Hoe deze anderhalf uur zijn verlopen zal ik je besparen, maar dat er stoom uit mijn oren kwam is een ding dat zeker is. Deze tandarts was namelijk gewoon veel te laat van huis vertrokken en liet me onnodig wachten. Boos belde ik Nevzat op, maar die zei dat ik beter maar gewoon kon blijven. Wie zou immers anders mijn spalk repareren?
Deze Turkse mentaliteit is zo’n beetje een van de ergste problemen in het leven, zeker bij de tandarts. Ik zou de beste man dus wel eens even de waarheid vertellen. Dit kon hij toch niet maken? De receptioniste haalde me uit gedachten om door te geven dat de tandarts was gearriveerd. Ik besloot om mezelf mentaal alvast voor te bereiden en was klaar voor de aanval. Niet veel later stond de tandarts naast me en op het moment dat ik in zijn ogen keek werd ik knalrood. Ik kon niets anders uitstamelen dan een stom hoi, terwijl hij zijn excuses aanbood. Hij had geen parkeerplek kunnen vinden. Ik wist dat hij de waarheid sprak. Niemand kan ooit een parkeerplek vinden in deze stad. Als een volslagen idioot antwoordde ik dat het geen probleem was. Ik was sprakeloos, maar des te meer ging er om in mijn hoofd.
Volgens mij had ik mijn eigen McDreamy gevonden, niet te geloven! Ik heb nog nooit zo’n knappe man gezien. Bovendien nog sexy ook. Charmant, lekker, mooi en aantrekkelijk zijn andere woorden om deze man te schrijven. Knap en sexy is zijn kern. Het leek wel alsof hij zo uit een magazine kwam lopen, zelfs knapper dan George Clooney. Nee, ik overdrijf niet. Totaal van slag nam ik daarom plaats in de tandartsstoel. Starend in zijn ogen opende ik mijn mond. Ik wist niet dat een bezoek aan de tandarts zo intens kon zijn. Nee, grapje. Helaas ging het er iets minder romantisch aan toe. Terwijl hij vroeg waarom überhaupt nog een retentie-draad droeg en voorstelde om de spalk geheel te verwijderen begonnen er bij mij alarmbellen te rinkelen! Deze knappe tandarts was uit op geld. Dat verklaart meteen waarom hij zo knap is en mijn gedachten dwaalden af. Met zijn verleidelijke uiterlijk verleidt hij vrouwen zoals ik tot allerlei onnodige ingrepen.
Hij is zijn zakken aan het vult, verwijdert nu tegen hoge kosten mijn spalk zodat mijn tanden weer scheef gaan staan en ik opnieuw een beugel zou moeten. Nee, ik vertrouwde het voor geen meter. Bovendien kon hij wel knap zijn, ik ben wel bij de tandarts in Turkije. Nee, nee, nee. Dat wilde ik niet. “Okay” zei hij. Terwijl ik weer in dromenland belandde en naar zijn gelaat staarde, ging hij geconcentreerd aan het werk. Toen hij na drie minuten klaar was bleek ik mijn angst voor de tandarts in Turkije totaal te zijn vergeten. Een beetje verliefd liep ik richting de balie, voorbereid op een hoge rekening. De tandarts liep achter me aan en wenste me een fijne dag. Niemand zei wat ik moest betalen. Toen ik erom vroeg ontblootte McDreamy zijn stralende, witte tanden tot en glimlach en zei dat het een kleine moeite was geweest.
Daar voegde hij aan toe: ‘als de spalk in de toekomst nog eens losschiet moet je maar gewoon langskomen, het is een beetje overdreven om hier een afspraak voor te maken’. Zo zie je maar wat leven in een ander land met zich meebrengt. Er zijn misschien heel wat dingen die ik mis, maar er is ook heel veel moois dat ik daarvoor in de plaats terugkrijg. Dat ik niet hoefde te betalen bij de tandarts in Turkije is absoluut geen uitzondering of iets bijzonders. Het is simpelweg een vrijgevige daad zonder daar iets terug voor te verwachten of andere bedoelingen bij te hebben. Mijn vooroordelen in dit verhaal zijn wellicht iets uitvergroot, maar deden niets af aan het feit dat ik het wel degelijk spannend vond om voor het eerst naar de tandarts in Turkije te gaan. Dat is natuurlijk helemaal nergens voor nodig en dat blijkt maar weer.
