De mislukte staatsgreep in Turkije: het gevoel van oorlog

Nog nooit eerder ben ik zo ontzettend bang geweest. Wie had ooit gedacht dat ik niet zou kunnen slapen omdat de geluiden van explosies en F16’s mijn appartement laten trillen? 

Leugens in de Westerse media

Terwijl het leger alles probeerde over te nemen, renden mensen in paniek de straat op. Iedereen was in complete staat van stress en had geen idee wat te doen. Winkels en pinautomaten waren binnen no-time leeg getrokken. Ondertussen werden er mensen gegijzeld, hoorden we overal en nergens schoten vandaan komen en vlogen er gevechtsvliegtuigen boven ons. Hoewel het verkeer altijd een onvoorstelbare en extreme chaos is in Istanbul, was gisteravond iets wat ik niet eens kan proberen te omschrijven. Er zijn simpelweg geen woorden voor de chaos die ik gisteren zag. Niet alleen mensen, maar complete gebouwen trilden van angst. Ondertussen werd de media overgenomen, helikopters uit de lucht geschoten, vonden er explosies plaats en werden zowel politieagenten als burgers gedood. Puur omdat ze dit land en ons probeerden te redden. Terwijl de Westerse Media enkele uren later rapporteerden over de staatsgreep in Turkije die voorbij was, hoorden wij de ene na de andere bom ontploffen. We vreesden voor ons leven en voor dat van onze dierbaren, terwijl onze ramen trilden. 

Hierom werpen mensen zichzelf in zee

De afgelopen jaren is Istanbul mijn thuis geweest. Het is de plek waar mijn leven is, maar ook waar ik flink door elkaar ben geschud. De laatste maanden, of misschien zelfs wel jaren, hebben we enkele vreselijke gebeurtenissen meegemaakt. Toch was dat alles niets vergeleken bij vannacht. Ik was bang op een manier die onmenselijk te noemen is. Ik weet dat dit niets is vergeleken bij een ‘echte oorlog’, maar dit gaf ons wel degelijk een voorproefje daarvan. Het heeft ons denk ik allemaal doen beseffen hoe mensen zich voelen  in landen die zijn verwikkeld in een fysieke strijd. Je kunt jezelf niet voorstellen hoe weinig controle wij als burger hebben als de overheid laat zien over welke macht het beschikt. Het is niet te beschrijven hoe het is als je jezelf op die manier onveilig voelt in je eigen huis. Wat wij gisteren hebben gevoeld is onmogelijk te begrijpen voor iemand die niet hetzelfde heeft meegemaakt. Het is zo intens dat emoties noch woorden genoeg zijn, zelfs ‘doodsangst’ zou niet voldoen. Onze Syrische vrienden zeiden; ‘Dit is oorlog, hoe je het nu went of keert. Het is de reden waarom mensen zichzelf in zee werpen, in de hoop op een beter leven’.

Alsof we uit elkaar worden gerukt

Volgens de Westerse media is de staatsgreep in Turkije nog steeds ‘in orde en onder controle’. Toch is het slechts vijf minuten geleden dat er een jet overvloog en ik weer begon te trillen van angst. We zijn op dit moment allemaal in de war en maken onszelf zorgen over de toekomst. Wij expats kunnen waarschijnlijk allemaal terugkeren naar ons thuisland, maar hoe zit het met onze dierbaren? Onze families en vrienden? Zoals ik al zei is ons leven hier. Het zijn de mensen hier die zich zorgen maken om mijn onze veiligheid en de reden dat onze telefoons vandaag non-stop overgaan. Dit zijn de mensen die begrijpen hoe het is om te leven in een land met grote problemen. In ons thuisland is er niemand die ons begrijpt. Niemand die weet wat er aan de hand is of begrijpt hoe we ons voelen terwijl we uit elkaar worden gerukt. Veel van ons expats krijgt te horen dat het beter is om de eerste vlucht naar huis te nemen. Maar waar is thuis? 

Dit is ons thuis, ons leven is hier

Voor mij persoonlijk is dit natuurlijk geen land waar ik wil blijven leven. Niet vanwege de recente gebeurtenissen, maar omdat wat er gebeurt is juist aantoont dat dit land geen toekomst heeft. Althans, geen democratische en vreedzame. Echter, mijn thuis is hier. Ik kan niet zomaar in het vliegtuig stappen en alles achterlaten, zelfs niet als er tanks voor mijn deur staan en straaljagers recht boven mijn hoofd vliegen. We weten niet wat de toekomst brengt, we hebben geen idee wat er zal gebeuren. Daarnaast hebben we geen idee wie we wel of niet kunnen vertrouwen en geloven. We zijn onzeker over alles en hebben nauwelijks een idee over wat er gaande is. Er zijn geen feiten, enkel speculaties. Het enige dat ik zeker weet is dat wel allemaal verliezen, in ieder mogelijke vorm die je maar kunt bedenken. We zijn familieleden, vrienden, kennissen en bekenden verloren, omdat zij spoorloos zijn verdwenen of omdat zij zijn overleden. Sommige van ons ook hun huis en baan of onderneming. Daarnaast is er nog bijvoorbeeld economische, emotionele en financiële schade. Alles is op dit moment onzeker, wat overblijft is sprakeloosheid.