Mijn eerste keer alleen op reis (op taalcursus in Italië)

De eerste keer dat ik alleen op reis ging, kan ik me nog heel goed herinneren. Hoewel ik het heel spannend vond, is het nu absoluut een van mijn favoriete reizen ooit. Ik kijk er met heel veel fijne herinneringen op terug en had het voor geen goud willen missen. Achteraf ben ik namelijk zo blij dat ik het gedaan heb. Als je de eerste keer alleen op reis gaat, moet je eerst een drempel over. Maar zodra je over deze drempel heen stapt, staan er zoveel mooie ervaringen en leuke mensen op je te wachten! De eerste keer dat ik alleen op reis ga was geen weloverwogen beslissing, eigenlijk een beetje impulsief. Ik was net klaar met mijn opleiding en had graag willen doorstromen naar de universiteit om Italiaanse taal en cultuur te studeren. Helaas werd ik niet aangenomen (probleempje met mijn leeftijd en bepaalde niet gevolgde wiskunde). Ik wist niet wat ik anders wilde doen met mijn leven en besloot dus maar gewoon zelf naar Italië te gaan. Want waar kun je een taal en cultuur immers beter leren dan in een land zelf?

Een keuze zonder na te denken

Ik vloog op Milaan en reisde vanaf daar door met de trein. Echt alles had ik helemaal zelf uitgezocht en geregeld. En hoewel ik er ontzettend veel zin in had, zag ik er ook wel een beetje tegenop op echt te gaan. Ik ben nogal impulsief en eerlijk gezegd was mijn beslissing om alleen naar Italië te vertrekken niet iets waar ik echt over had nagedacht. Het was eerder een uiting van boosheid en teleurstelling naar het falende, Nederlandse onderwijssysteem waar een groot deel van onze maatschappij keer op keer de dupe van is. Want feitelijk werd mij gewoon gezegd ‘te dom en te jong’ te zijn om naar de universiteit te kunnen, zonder dat iemand naar mijn persoonlijke verhaal noch situatie had gekeken. Sterker nog, dit werd bijna letterlijk zo gemaild in het tweede mailtje dat ik ontving. En dus besloot ik om het tegendeel te bewijzen. Twee maanden later sprak ik haast vloeiend Italiaans, een taal die bij mij nu helaas, op een extreem laag pitje staat. Eigenlijk had ik ze even een mailtje moeten sturen, maar dat is verspilde moeite aan negativiteit. Maar mens, als je dit toevallig leest: per favore, non si dire mai di nuovo, a nessuno, con la tua piccola mente, che i suoi sogni sono troppo grandi. Perché, come dovremmo diventare qualcuno senza i nostri sogni?

Angst en eenzaamheid overwinnen

Ik was vooral bang dat ik me heel alleen zou voelen en dat deed ik ook: toen ik in het vliegtuig zat. In gedachten maakte ik alles nog veel erger. En toen ik aankwam op het treinstation in Milaan wilde ik het liefst rechtstreeks terug naar Nederland. De trein had vertraging en ik had honger. Een supermarkt kon ik niet vinden en om nou met een broodje op straat te gaan zitten leek me ook niet echt ideaal. Ik besloot dus om mezelf over mijn angst heen te zetten en nam plaatst op een terrasje. Vijf minuten later zat ik gezellig te kletsen met een Italiaanse vrouw. En ook in de trein vond ik gemakkelijk aansluiting met een Italiaans meisje.

De pauze op toilet doorbrengen

Mijn taalcursus verliep helaas iets minder spoedig. Ik kwam een week later dan de rest waardoor er, vanzelfsprekend, al groepjes waren gevormd. Daarbij was er een groepje Spanjaarden die zich een stuk beter voelde dan de rest omdat zij al ‘zoveel woorden wisten’. Hun gedrag maakte mij onzeker. Het leek alsof ik niets wist en begreep. Er was ook niemand die een praatje met me maakte en iedereen was totaal bezig met zijn of haar eigen ding. De eerste dag bracht ik de pauze met mijn broodje door op het toilet. Dat was niet bepaald gezellig en de tweede dag besloot ik dan ook dat ik niet de rest van det tijd in het toilet zou kunnen doorbrengen.

Uit mijn comfortzone stappen

Ik stapte uit mijn comfortzone en dwong ik mezelf om bij een groepje te gaan staan. Trillend op mijn benen en met zwetende handen zocht ik aansluiting. Maar die zenuwen bleken nergens voor nodig. Vanaf dat moment ben ik bijna niet meer alleen geweest. Na de lessen vroeg ik een aantal privélessen aan zodat ik de lessen van de eerste week kon inhalen. Binnen no-time liep ik voor op de Spanjaarden en kon ik hen eens even een poepje laten ruiken. Ik ontmoette ook buiten school iedere dag nieuwe mensen en was echt betrokken bij de locals. We gingen naar het strand, naar feestjes, uiteten en maakten ook samen huiswerk. Ik ging om met Italianen, Spanjaarden, Nederlanders, Zuid-Afrikanen, Amerikanen, Polen en Duitsers en verbreedde mijn horizon. Ik vond het geweldig en na een weekje koos ik er bewust voor om af en toe alleen iets te gaan doen. Regelmatig ging ik alleen op een terrasje zitten of pakte ik even de fiets naar een ander strand. Even alleen zijn was namelijk best wel fijn. Winkelen, naar de markt, een andere stad ontdekken of gewoon een simpele fietstocht maken, ik vond het heerlijk om in m`n uppie te doen en bovendien totaal niet meer eng.

Er gaat een nieuwe wereld voor je open

Na deze maand, ben ik regelmatig alleen op reis geweest en zelfs in m`n eentje naar het buitenland verhuisd. Al de foto’s in dit blog zijn van mensen die ik in het buitenland heb leren kennen, sommige van hen heel goede vrienden. Zelfs Nevzat heb ik op reis leren kennen. Hoewel het leuk is om met anderen te reizen, vind ik alleen reizen ook heel fijn. Eerst moet je even uit je comfortzone stappen en je angst overwinnen. Maar zodra je dat doet gaat er letterlijk en figuurlijk een heel nieuwe wereld voor je open. Je maakt zoveel meer mee dan je zou doen met een reispartner. Je ontmoet meer nieuwe mensen kennen en leert om te gaan met onverwachte situaties. Ook leer je jezelf beter kennen en neem (of heb?) je de tijd stil te staan en je bewust te zijn van de wereld en het leven an sich.

Ben jij al eens alleen op reis geweest? Zou je het wel of niet willen en waarom? Laat het me weten in de comments