Hoe overkom je hoogtevrees (abseilen en klimmen in Malta)

Een bucketlist is een lijst met dingen die iemand gedaan wil hebben voordat hij of zij sterft. Het is de plek om al je dromen neer te schrijven met uiteindelijk doel deze waar te maken. Omdat je nooit weet wanneer het leven eindigt, kan dit een handige stok achter de deur zijn. Maar ook als je geen bucketlist hebt, zijn er vrijwel altijd wel dingen die je ooit nog zou willen doen. Zo staat het op mijn lijst om eindelijk eens mijn PADI Open Water Diver duikbrevet te halen en me daarna te specialiseren in de PADI Cavern Diver Specialty. Ook wil ik graag eens met haaien zwemmen, walvissen spotten tijdens een reis naar de Azoren en wil ik twee weken met mijn billen in het zand op de Malediven vertoeven. Veel van de dingen op mijn bucketlist hebben te maken met de zee. Maar ook op het land zijn er zeker enkele activiteiten die ik nog zou willen doen. Het Noorderlicht zien bijvoorbeeld, of een sledetocht met husky’s maken. En zo zijn er nog veel meer dingen!

Abseilen en klimmen in Malta

Wat er echter niet opstaat zijn dingen als abseilen, bungeejumpen en parachutespringen. Ik heb ontzettend last van hoogtevrees en word al duizelig als ik op een balkon van vier hoog naar beneden kijk. Ik ben dan ook zeer verbaasd als ik mezelf ‘yeah, sure’ hoor zeggen op de vraag: “are you up to some rock climbing and abseiling”? Toch was dat echt wat er uit mijn mond kwam. En wie A zegt, moet ook B zeggen. Bovendien waren we al onderweg. Het was dus een kwestie van tijd totdat ik iets zou gaan doen, wat ik eigenlijk helemaal nooit van plan was geweest: ik ga abseilen en klimmen in Malta. Gelukkig besefte ik mezelf op dat moment nog niet echt wat het precies inhield. Ik maakte me dus totaal geen zorgen. Eigenlijk vond ik het wel stoer van mezelf dat ik straks zou gaan hiken en dan een beetje over rotsen zou proberen te klimmen met een touwtje om mijn middel. Ik hoopte dat het me zou lukken. Die vijf meter naar beneden abseilen zou vast het probleem niet zijn. Maar ik lijk niet bepaald op een berggeit, dus dat klimmen zou nog wel eens moeilijk kunnen worden dacht ik bij mezelf.

Outdoor adventure met MC Adventure

Ik zit in de auto naast Andrew, oprichter van MC Adventure en de man die het is gelukt om mij over het randje van de afgrond naar beneden te laten springen. Dit klinkt dramatisch, maar dat was het ook echt. De dag begon echter relaxed. We spraken om 11.00 uur af, reden in de auto over het eiland en spraken honderduit. Andrew is opgegroeid op Malta en gespecialiseerd in abseilen en (rots) klimmen. Doordat hij een van de eerste klimmers op het eiland was heeft hij veel routes zelf ontdekt en aangelegd. En omdat hij anderen net zo enthousiast wilde maken over klimmen, organiseerde hij elke zondag excursies voor belangstellenden. Dit trok zoveel animo, dat Andrew vanzelf uitgroeide tot gids. Van het een kwam het ander en in 2007 heeft hij zelfs een boek voor abseilen en klimmen in Malta uitgebracht. En inmiddels werkt Andrew ook samen met Malta Tourism Authority en de Malta Rock Climbing Club, waarmee hij het MTA-MRCC Bolting Project runt. Dit project legt onder andere nieuwe klimroutes aan op de Maltese eilanden en vervangt oude materialen op al bestaande routes. Daarnaast promoten zij het klimmen en zorgen ze ervoor dat het altijd veilig is, voor zowel mens en milieu.

Het onbewoonde eiland Filfla

Andrew kan prachtig vertellen over de reizen die hij heeft gemaakt, maar ook onderwerpen als geschiedenis en politiek zijn hem niet vreemd. Ik leer in korte tijd dan ook veel over Malta. En omdat hij al zo lang klimt, kent hij ook alle mooie plekjes van het eiland. Het duurt dan ook niet lang tot we stoppen op een prachtige plek: Għar Lapsi. In de verte ligt het kleine en onbewoonde eiland Filfla. We stappen uit de auto om van het adembenemende uitzicht te genieten. Althans, dat denk ik. We zijn immers, naar mijn idee, in de middle of nowhere en ik zou niet weten wat we hier anders doen. Andrew vertelt ondertussen enthousiast over zijn bezoek aan Filfla, in samenwerking met de Maltese overheid. Normaal gesproken is het verboden om hier te komen in door gevaar voor instorting. Het eiland is namelijk lange tijd gebruikt door Britse militairen als oefenterrein voor bombardementen. Bovendien is het eiland sinds 1980 uitgeroepen tot beschermd vogelreservaat. Maar omdat Andrew zoveel van gesteentes weet, is hij op het eiland op onderzoek geweest en heeft het in kaart gebracht. De flora en fauna schijnt er fantastisch te zijn en ik luister gefascineerd naar wat hij allemaal vertelt.

De prachtige Xaqqa Valley

Dat hij ondertussen in de weer is met touwen ontgaat mij totaal. Totdat hij ineens drie paar klimschoenen in mijn handen duwt. Ik vraag hem of dit de plaats is waar we gaan hiken. Enigszins verbaast, kijkt hij me aan. “The place that we are going to hike”? vraagt hij. “Ja”, zeg ik, nog steeds nietsvermoedend. Andrew loopt richting de rotsen en zegt: “jij gaat abseilen en rotsklimmen”. Stomverbaasd loop ik achter hem aan en ineens word ik mezelf ervan bewust aan de rand van een gigantisch klif te staan. We zijn aangekomen bij Xaqqa Valley. Deze vallei is populair bij klimmers; zowel beginners als experts kunnen hier verschillende routes doen. En zelfs kinderen komen hier om te klimmen. Maar mij breekt het zweet uit en in mijn hoofd begint het te duizelen. Andrew wijst me doodleuk aan waar ik zal afdalen. Het is er diep, steil en eng. Voor geen goud dat ik hier naar beneden ga! Ik durf niet eens te kijken, laat staan om daadwerkelijk te gaan. Er heerst paniek in de confettifabriek en het enige wat ik mezelf nog hoor zeggen is dat het me verstandig lijkt om terug naar de auto te keren en weg te gaan omdat ik me niet zo goed voel.

Hangend boven de vallei

Maar Andrew neemt me bij de hand en samen maken we een wandeling over de rand van de vallei. Op de een of andere manier weet hij me te kalmeren en raak ik uit paniek. Hij vertelt me wat me te wachten staat en geeft duidelijke instructies. Inmiddels begeef ik mezelf in een soort waas. Mijn gevoel is totaal onwerkelijk en ik heb geen idee wat ik aan het doen ben. Als we teruglopen slaat de paniek weer toe. Ik wil dit echt niet doen! Maar opeens heb ik een klimgordel aan en word ik vastgekoppeld aan twee touwtjes. Ik hoor Andrew zeggen dat ik het materiaal moet vertrouwen. “it’s the only way if you don’t want to die” zegt hij lachend. En dan hang ik ineens boven de Xaqqa Valei. Vreselijk vind ik het! Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen? Ik wil terug naar boven, maar Andrew spoort me aan om naar beneden te gaan. En ik weet niet waarom ik het doe, maar ik daal steeds verder af. Andrew vertelt ondertussen precies wat ik moet doen en spreekt me bemoedigend aan. Hierdoor gaat het steeds een beetje beter. En als ik op een gegeven moment opzij kijk, ben ik me ineens bewust van de prachtige omgeving. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien! Het is nauwelijks te beschrijven wat ik zie en wat voor gevoel dit geeft.

Overspoelt worden door emoties

Maar niet alleen het uitzicht weet me te betoveren. Ook binnen in mij gebeurt er van alles. Ik hang aan een steile rotswand op twintig meter hoogte en besef me nu pas wat dat betekent. De tranen schieten in mijn ogen, maar gelukkig is het nu niet van de stress. Eindelijk kom ik namelijk weer een beetje op adem. Ik ervaar een intense rust en ben me bewust van het moment. Hier ben ik zo dankbaar voor. Tegelijkertijd wordt ik overspoeld door allerlei andere emoties. Het is een wirwar in mijn hoofd, maar ook lichamelijk speelt er zich van alles af. Er is echter een emotie die overheerst en dat is trotsheid. Ik heb al jaren last van hoogtevrees en doe nu iets waarbij ik deze angst letterlijk te lijf ga. En dat voelt goed! Het is bizar dat ik me net nog zo onzeker voelde, terwijl ik nu zoveel kracht ervaar. Vrij comfortabel daal ik dan ook verder af. Ik kan zelfs zeggen dat ik ervan geniet. Maar ondertussen probeer ik nog wel Andrew, die vanaf boven roept dat ik ook kan springen zoals militaire eenheden doen, te negeren.

Totaal in paniek zijn

Als ik beneden kom plof ik neer op een rots. Ik ontkoppel mijn zekering en geniet van deze bijzondere plek. Maar dan besef ik dat ik ook nog naar boven moet. Als ik zie hoe hoog en steil de rotsen zijn, besluit ik dat ik niet ga. Ik geloof niet dat ik in staat ben om naar boven te klimmen. Nogmaals: ik lijk niets op een berggeit. Andrew schreeuwt naar beneden dat ik wel zal moeten. Hij voegt eraan toe dat ik alle tijd heb om rustig aan te doen. Ik besluit een knop om te zetten en naar boven te klimmen. Maar na een meter begin ik te huilen. Ik kan dit echt niet! Er is geen grip, niets om me aan vast te houden en niets om me aan vast te pakken. Nergens kan ik mijn voeten plaatsen. Ik heb werkelijk geen idee wat ik moet doen. Totaal in paniek vraag ik of Andrew me niet, heel snel, naar boven kan trekken via het touw. Hij roept dat hij dat wel kan, maar hij dat niet gaat doen. Ik wilde immers zelf komen abseilen en klimmen in Malta en zou mijn angsten anders nooit te baas worden. Helaas zal ik dus zelf moeten klimmen en klauteren.

Terug naar boven klimmen

Stap voor stap beweeg ik me een weg naar boven. Ik heb geen idee wat ik doen. Ik huil en heb het gevoel dat ik geen adem meer krijg. Af en toe roept Andrew dat ik meer naar links of rechts moet. Ik baal ontzettend, van het leven an sich. De meeste vreemde emoties maken zich waar en het houdt niet op. Ik lijk op ‘Jantje lacht en Jantje huilt’ in snelvaart. En dan ineens vraagt Andrew of ik even wil wachten. Hij draait zich om en loopt weg. Totaal verbijsterd blijf ik achter, halverwege een klif. Andrew hield het touw sowieso al niet gespannen (om er af en toe een ruk aan te geven en me naar boven te helpen, iets wat ik zo graag had gewild), maar nu ligt het gewoon los. Ik was ervan overtuigd dat hij me had achter gelaten. Maar misschien was dit wel een test om te zien hoe ik zou reageren. Of was hij misschien onwel geworden? Ging hij even plassen? Nee, ik was achtergelaten en zou nu moeten wachten op een stel verdwaalde toeristen om de politie te bellen. Hopelijk zou ik worden opgehaald door een helikopter. Dan zou ik in ieder geval niet meer hoeven te klimmen!

Een traumatische ervaring

Er schoot werkelijk van alles door mijn hoofd heen, maar plotseling was Andrew weer terug. Hij had ‘even’ (twee seconden waren in mijn beleving twee uur) zijn telefoon gepakt om foto’s en filmpjes te maken. Totaal bezweet, vermoeid, verdrietig en in de war, vervolgde ik mijn klim naar de top. Nog steeds begrijp ik niet hoe het mogelijk is dat ik boven ben gekomen. En als ik mezelf terug zie, ziet alles er veel makkelijker en leuker uit dat het op dat moment was. Ik lach zelfs! Al is het maar goed dat het laatste stukje niet op film staat. Daar ben ik namelijk volop aan het vloeken en barst ik (weer) in huilen uit. Er komt een vloed aan emoties los, terwijl mijn lichaam begint te trillen. Ik kan niet geloven dat ik dit echt heb gedaan. Dit was traumatisch denk ik bij mezelf. En ik vraag me af waarom ik ben gaan abseilen en klimmen in Malta. Eens, maar nooit weer zeg ik tegen Andrew. En terwijl ik op een steen zit om bij te komen, ruimt hij alles weer op. “Kom, we gaan een koud biertje drinken” zegt hij daarna.

Trots op mezelf zijn

Het heeft enkele dagen geduurd voordat ik weer mezelf was. Dit klinkt heel gek, maar ik had echt het gevoel dat mijn brein door elkaar was geschud. Ik sprak ook heel vreemd (talen door elkaar en niet op woorden kunnen komen). Daarnaast kon ik maar niet bevatten dat ik dit echt ben gaan abseilen en klimmen in Matla. Het duurde dan ook even voordat dit echt doordrong en ik het een plaatsje kon geven. Ik heb mezelf echt uitgedaagd tijdens deze ervaring. Als ik er nu op terugkijk vind ik dat ik het goed doe en er heel blij uitzie, maar op het moment zelf heb ik dit echt niet zo ervaren. Andrew zei die dag ook serieus dat hij het niet prettig vond om me zo te zien lijden. Toch heeft hij geholpen om het uiterste uit mezelf te halen en me echt weten te motiveren. Ik ben hem heel dankbaar voor deze ervaring en zijn prettige omgang. Hij heeft echt heel veel uitleg en advies gegeven, maar me ook helpen te begrijpen waar hoogtevrees vandaan komt en hoe je ervan af kunt komen. Hierdoor heb ik echt een deel van mijn angst kunnen overwinnen. En geloof het of niet, maar ik vond het achteraf zo gaaf om te abseilen en klimmen in Malta, dat ik niet kan wachten om het nogmaals te doen!

Overkom je hoogtevrees

Als je ook hoogtevrees hebt, kan ik je van harte aanraden om deze angst onder ogen te komen, door bijvoorbeeld te gaan abseilen en klimmen in Malta. Het is namelijk niet alleen de ervaring van het abseilen en klimmen die een ongelofelijke adrenaline kick geven. Het is juist het gevoel dat je de strijd met jezelf aangaat en onrealistische gedachten onder controle kunt krijgen dat voor een kick zorgt. Hierdoor voel je jezelf ongelofelijk sterk en trots. Je wordt er namelijk krachtig van, maar ook moedig en zeker van jezelf. Daarnaast zul je een innerlijke vrijheid ervaren en leren om gedachten, oordelen en angsten los te laten. En dat is zo ontzettend gaaf! Uiteraard moet je wel de eerste stap zetten. Ik vond het doodeng om over het randje van de klif te hangen. En ook tijdens het abseilen en klimmen heb ik regelmatig last van angstige gevoelens gehad. Maar persoonlijk vond ik het heel interessant om de confrontatie met mijn brein aan te gaan. Het is namelijk bizar hoe dat ons probeert tegen te houden van dingen die ons juist laten leven, of het gevoel geven te leven. Je bent uiteraard niet meteen over je hoogtevrees heen. Daarvoor zul je de angst enkele keren in de ogen moeten kijken. Maar, zoals Andrew al zei, als je na een paar dagen het gevoel hebt dat je iets leuks hebt gedaan, is de kans groot dat je het daarna nogmaals zult willen klimmen. En dan wordt de angst steeds minder, waardoor er uiteindelijk een nieuwe wereld voor je open zal gaan!

Go play outside!

Zowel beginners als ervaren klimmers kunnen bij MC Adventure terecht. Het is mogelijk om op georganiseerde excursies van een of twee dagen mee te gaan, maar ook om bijvoorbeeld een vakantie te boeken die geheel in het teken van outdoor activiteiten staat en waarbij alles (van transport tot maaltijden) voor je verzorgd wordt. Een voorbeeld van zo’n reis kun je hier bekijken. En naast abseilen en klimmen in Malta, kun je er ook voor kiezen om bijvoorbeeld te gaan kajakken of ziplinen (ook wel tokkelen genoemd). Maar er worden door MC Adventure nog veel meer verschillende outdoor activiteiten aangeboden op de Maltese eilanden. Het motto is niet voor niets: Go play outside! Je kunt het zo gek niet bedenken, of Andrew en zijn team kunnen je helpen om dit te organiseren, voor zowel individuele activiteiten, tot teambuilding en alles daar tussen in. Als je op vakantie naar Malta gaat, kan ik je dan ook van harte aanraden om contact met ze opnemen. In principe organiseren ze het hele jaar door bijzondere activiteiten waarbij je buiten de gebaande paden zult treden en onvergetelijke ervaringen zal opdoen!

Kijk op de website van MC Adventure voor meer informatie.

Ben jij wel eens gaan abseilen of klimmen? Hoe was dat voor jou?