Ooit, toen ik klein was, volgde ik paardrijlessen. Maar de laatste keer dat ik op een paard heb gezeten is super lang geleden. Ik kan het me nog goed herinneren. Samen met een vriendinnetje zat ik op een paard. We begaven onszelf totaal in onze eigen wereld terwijl we aan het zingen waren. Tot er een auto langskwam die toeterde. Je raadt het al: het paard steigerde en wij lagen beiden op de grond. Ik ben niet vaak zo geschrokken als op de moment. Het was zelfs zo erg, dat ik resoluut besloot om nooit meer op een paard te stappen. En dat deed ik dus ook niet. Totdat ik op Agistri in Griekenland was. Het was me van te voren al verteld dat ik zou gaan paardrijden in het bos en in paniek vertelde ik het aan een vriendin. Oké, dat is een beetje overdreven. Maar toch was ik ergens wel een beetje bang. Mijn vriendin zei dat het nergens voor nodig zou zijn. “Paarden die in het toerisme werken zijn hier speciaal voor gefokt” zei ze. “Je hoeft nergens bang voor te zijn want die paarden lopen gewoon vanzelf. Ze doen de hele dag niets anders en bovendien kennen ze het rondje uit hun hoofd”.
Nu wist ik helemaal niet meer of ik nog wel zou willen paardrijden. Ik zag het al helemaal voor me hoe de paarden in de brandende zon, zonder schoon drinkwater en met te weinig voedsel stonden te wachten op een stelletje roodverbrande, zwaarlijvige toeristen die te lui zijn om zelf te lopen. Ik dacht aan een toeristische trekpleister waarbij de dieren worden uitgebuit voor het plezier van mensen. In mijn hoofd schoten beelden van pure dierenmishandeling door elkaar heen en enigszins sloeg er nu toch wel echte paniek toe. Moest ik me hieraan schuldig maken? Of zou ik gewoon weigeren? Ik twijfelde of ik dat van te voren moest doen of ter plekke een hoop stennis zou gaan schoppen. Maar ik besloot om eerst maar eens een kijkje te gaan nemen. Misschien zou het allemaal wel meevallen. En als ik ook maar ietwat schokkends zou zien, kon ik er immers altijd nog iets van zeggen. Bovendien zou ik dan een heleboel foto’s kunnen maken om een petitie of protestactie te beginnen. Of in ieder geval om te laten zien hoe het er werkelijk aan toe gaat en een oproep te doen om hier niet aan deel te nemen.
Op de dag dat mijn les stond gepland genoot ik eerst een paar uurtjes op het privé eilandje ‘Aponisos’; een van de mooiste stranden op Agistri. Rond het middaguur zou ik worden opgehaald door Vini. Hij is de eigenaar van de paardenranch op het eiland en zou me eerst les geven, om vervolgens te gaan paardrijden in het bos. Precies op tijd kwam hij op zijn motor aangescheurd op de afgesproken plek. Ik begon hem meteen te overladen met vragen, maar Vini keek me alleen maar droog aan. Hij sprak namelijk helemaal geen Engels! Ik hoopte dat hij me alleen kwam ophalen en iemand anders mij onder zijn of haar hoede zou nemen. Uiteraard was dit niet zo en op de paardenranch aangekomen begon Vini vrolijk in het Grieks tegen me te praten. Behalve ‘yes’, ‘no’ en ‘stop’ begreep ik helemaal niets van wat hij zei. Nou ja, met uitzondering van zijn gebaar om op het paard te klimmen dan. Dat begreep ik maar al te goed. En voor ik het wist zat ik dan ook op een immens groot paard.
Na drie rondjes in de bak besloot Vini dat het tijd was om te gaan paardrijden in het bos. Hij was klaar voor de rit en sprong op zijn paard Adaris. Ik vroeg me ten zeerste af waarop hij die keuze had gebaseerd want ik had nog helemaal geen les gehad. Waarom kwam er bovendien niet iemand die Engels sprak en me fatsoenlijk uitleg kon geven? En waarom moest ik voor mijn plezier paardrijden in het bos? Ik had hier helemaal geen zin in! Ondertussen volgde ik Vini en Adaris, en voordat ik het wist waren we in het bos. Oké, niet bang zijn zei ik tegen mezelf. Een paard voelt alles. Niet bang zijn. Ik kan dit! De wirwar in mijn hoofd sloeg op hol en ik was bang dat mijn paard, Bella is haar naam, hetzelfde zou doen. Ik kalmeerde mezelf en sjokte met Bella achter Vini en zijn paard aan. Het leek er inderdaad op dat mijn vriendin gelijk had. Bella leek hierop getraind te zijn. En daar ging mijn hoofd weer.. ik begon weer te malen. Waarom was ik in vredesnaam opgestapt? Ik had mijn ‘inspectie’ op de ranch gedaan en eerlijk gezegd zag alles er goed uit, maar waarschijnlijk had ik beter moeten kijken. Ja, ik maakte me schuldig aan dierenleed. Alleen maar omdat ik onoplettend was en geen nee durfde te zeggen. Wat zou ik nu doen? Van Bella afspringen en teruglopen? Er iets van zeggen? Maar Vini verstaat me niet eens.. Bovendien heb ik geen idee waar we zijn of hoe ik van een paard afspring.
Plotseling stopte Bella met lopen. Stokstijf bleef ze stilstaan. Ik schrok ervan op uit mijn gedachten en keek verbaasd om me heen. Vini reed door. Hij had niets in de gaten. Ik probeerde van alles, maar Bella liep niet verder. Sterker nog: ze begon te grazen van de planten in de berm. Ik riep Vini. Hij draaide zich om en kwam terug. In gebarentaal legde hij me uit wat ik moest doen. Ik raakte gefrustreerd en deed hem na. Bella schoot in galop. Vini riep: “Stop”. Ik slaakte een gil. Een aantal meter galoppeerde Bella er op los. Tot ik bij mijn zinnen kwam. “Fuck” dacht ik. Dit paard is helemaal niet voor toerisme getraind. En als dat wel zo is, dan is ze behoorlijk koppig en dwars. “Hmm. Of probeert ze me soms iets duidelijk te maken”? Ik nam Bella terug in draf en bedacht me dat ze mij feilloos aanvoelde. Na drie keer diep ademhalen besloot ik dan ook om de rest van de rit relaxed te zijn en mezelf in te zetten om er een fijne tijd van te maken. En stilletjes besloot ik om nooit meer te gaan paardrijden in het bos.
Helaas nam Bella me allang niet meer serieus. Het leek wel of ze dacht: bekijk jij het maar! “Je weet totaal niet wat je wilt, neemt geen leiding en focust op andere dingen. Bovendien heb ik honger”. Inmiddels begreep ik dat ik van Vini niet echt hulp kon verwachten. Ik moest het helemaal alleen doen en deed mijn uiterste best om Bella onder controle te krijgen. Dat lukte niet al te best moet ik eerlijk zeggen. Ondertussen keek Vini geamuseerd toe en ging hij erop los met de camera. Het was buitengewoon gênant. Ik deed mijn best om terug te denken aan mijn paardrijlessen en probeerde alles uit wat me te binnen schoot. Ondertussen probeerde ik niet gefrustreerd te zijn, maar in modus zen te komen. Dit is niet echt een combinatie die werkt dus je kunt jezelf waarschijnlijk wel voorstellen hoe het eraan toe ging.
Af en toe vloot Vini naar Bella. Daarop keek ze hem afwachtend aan. Hij riep dan iets, voor mij, onverstaanbaars waarna Bella ineens wel deed wat ik al een paar minuten voor elkaar probeerde te krijgen. En zo vervolgden we het paardrijden door het bos. Naar mijn idee urenlang, maar in werkelijkheid waren we pas een uur onderweg. Toen we bij het strand aankwamen nam Vini een korte pauze. Bella keek hem aan met een verbaasde blik. In haar ogen kon je echt aflezen dat ze in de war was. Vini haalde haar liefdevol aan en terwijl ze haar hoofd tegen hem aan vlijde hinnikte ze even. Het was een bijzonder moment en heel mooi om te zien. Mijn hart werd helemaal warm van binnen en de tranen sprongen in mijn ogen. Ik vond het zo jammer dat ik niet met Vini kon praten. Maar communiceren gaat voorbij woorden. En hoewel dat iets is wat ik heel vaak zeg, werd ik er nu met mijn neus bovenop gedrukt.
Als we ons omdraaien om de rit te vervolgen ben ik ineens helemaal in het hier en nu. Ik voel me rustig van binnen en ergens heel dankbaar voor het moment. Bella is zo’n mooi paard en de emoties die ik voelde terwijl ik bovenop haar zat zijn haast niet te beschrijven. Ze gaf me kracht en kalmte, maar ook kwetsbaarheid. Het was een perfecte balans en het voelt als een cadeautje dat ik dit mee mocht maken. De vrijheid die ik ervoer was groot en ik bedacht me dat het ergens wel fijn is als er niet met woorden kan worden gesproken. Het zorgde ervoor dat ik oprecht kon genieten terwijl ik mezelf een voelde met de natuur. Ook bij Bella bleek er iets te zijn veranderd. Ineens ging het goed tussen ons. Nu ik ontspannen was, bleek zij dat ook. Ik weet dat paarden spiegelen en reageren op je gevoelens, maar dit was wel heel confronterend. De bewustwording van mijn eigen gedrag was niet heel prettig en Bella leerde me echt om uit mijn comfortzone te komen.
Eindelijk konden we ontspannen paardrijden door het bos. Het was fijn. Mijn enige probleem waren nu mijn billen. Die deden namelijk echt pijn! En als we na een paar uur terugkomen op de ranch weet ik ineens wel hoe ik van een paard moet afspringen! Opgelucht sta ik weer met beide benen op de grond. Ik geef Bella een knuffel en dank haar voor de mooie rit, wijze lessen en leuke middag. Als ik me omdraai staat daar ineens een heel mooi meisje. Haar naam is Sonja en ze begint volop tegen me te kwebbelen. Ik keek haar aan en nam het blikje energiedrank uit haar handen om een slok te nemen. Het is een vreemde gewaarwording voor Vini. Sonja en ik hebben elkaar nog nooit eerder ontmoet, maar het voelt alsof ik haar al mijn hele leven ken. Binnen no-time zaten we samen aan tafel en deelden we onze diepste gevoelens.
We bespraken angsten, verlangens en wensen, maar ook de oppervlakkigheid en schoonheid van het leven. Afgewisseld met zeer vreemde humor waar we beiden over blijken beschikken, had ik echt intens plezier. Zelden heb ik zoveel lol gehad en voor ons beiden was het een vreemde constatering om te zien hoeveel niet alleen wij, maar ook onze partners, op elkaar lijken. Sonja denkt dat we in een vorig leven zussen zijn geweest en vond onze ontmoeting niet toevallig plaats. Ik vroeg me alleen maar af waarom ze er niet eerder op de dag was. De reden zal ik hier maar niet schrijven, maar ik lag bijna op de grond van het lachen. “Bovendien”, zei ze, “zou je helemaal niet zoveel geleerd hebben als ik je had verteld wat je moest doen”. Daarna nam ze me mee voor een echte rondleiding over de ranch en stelde ze me voor aan Goliath: een baby paard van twee jaar oud. Nadat ik met hem uitgespeeld was zijn we op de ranch gaat zitten en hebben we genoten van de zonsondergang.
Vini is opgegroeid met paarden en heeft niet alleen veel ervaring, maar ook diverse races gewonnen. Het is ontzettend mooi om te zien dat hij echt een band met de dieren heeft en zoveel aandacht aan ze besteed. Samen met Sonja is hij eigenaar van Horse Riding Aponisos. Ze zijn de ranch enkele jaren geleden begonnen en doen er alles aan om goed voor de paarden te zorgen. Dit zijn namelijk geen paarden die gefokt worden voor het toerisme. Natuurlijk blijft het een toeristische activiteit, maar de paarden staan op nummer een. Zo staat bijvoorbeeld het baby paard Goliath aan de achterkant van de ranch zodat hij in alle rust kan opgroeien zonder dat er telkens mensen op hem afkomen. Vini en Sonja doen dit werk echt met liefde. Beiden hebben ze veel moeite met toeristen die hier komen alsof ze een bezoekje aan de dierentuin brengen en ‘selfies’ maken, net zoals de paarden die hun hoofd wegdraaien voor dit soort mensen. Sonja zei: “paarden zijn heel gevoelige dieren en al vanaf een grote afstand kunnen ze voelen wat je intenties zijn. Sta open voor hun emoties zodat je iets over jezelf kunt leren”. En daar voegde ze aan toe dat je maar beter wegblijft als je dit niet begrijpt want: “we zijn geen commerciële attractie”.
Ik heb een geweldige ervaring gehad en genoten van zowel de paarden, als Vini en Sonja, en de natuur. Wil jij ook leren paardrijden in het bos of een rit maken langs het strand als je in Griekenland bent? Kijk op de website van Aponisos voor meer informatie. Je hoeft geen ervaren ruiter te zijn, maar enige voorzichtigheid is gewenst. Het is namelijk wel degelijk de bedoeling dat je controle neemt.
Unnamed Road, Agistri 180 10, Griekenland
Telefoon: +30 698 343 1540
Klik hier voor een routebeschrijving met Google Maps.
2 Comments
[…] en vissen zijn uiterst geschikt om hier te beoefenen (of leren). En op het land kun je onder andere paardrijden, hiken, mountainbiken en yoga lessen […]
[…] het bezoek aan Agistri Horse Riding het leukst. Hier kun je leren paardrijden op de branch of een rit maken door de bossen en langs het strand. En Rosy’s Little Village biedt regelmatig yoga lessen […]